عکس پیش‌فرض نوشته

شبکه های کامیپوتری از لحاظ ساختار منطقی به دو دسته تقسیم میشوند:

1- Work Group (شبکه کاری یا Peer to Peer)

2- Domain (مبتنی بر دامنه یا Server Based یا Client – Server)

در این مطلب قصد داریم تا نحوه اتصال، ویژگی ها و معایت هر یک از این دو ساختار را شرح دهیم.

ساختار شبکه های کامپیوتری

 

Work Group (شبکه کاری یا Peer to Peer)

اگر در یک شبکه کامپیوتری، سیستم ها همزمان علاوه بر ارائه سرویس از سرویس های سایر سیستم ها نیز استفاده کنند میگوییم مدل سرویس دهی در شبکه به صورت Peer to Peer یا نظیر به نظیر است.

به عبارت دیگر، در صورتی که سیستم ها به طور همزمان هم سرویس دهنده باشند و هم سرویس گیرنده، مدل شبکه اجرا شده نظیر به نظیر (یا به اختصار PtP) است.

 

در شبکه های نظیر به نظیر، سرویس دهنده اختصاصی وجود ندارد و سلسله مراتبی در رابطه با رایانه ها رعایت نمیشود.

تمام کامپیوترها معادل و همتراز هستند و امنیت به صورت محلی و بر روی هر کامپیوتر ارائه میگردد. به عبارت دیگر هر سیستم مسئول تعیین امنیت و سیاست های کاری خود است.

کاربر هر یک از کامپیوترها مشخص میکند که چه داده ای بر روی سیستم خود را برای اشتراک گذاری قرار دهد.

 

شبکه های نظیر به نظیر Workgroup نیز نامیده میشوند.

واژه Workgroup نشان دهنده یک گروه کوچک از کامپیوترهای مرتبط با یکدیگر است.

 

شبکه های Peer to Peer انتخابی مناسب برای محیط هایی با شرایط زیر هستند:

– حداکثر تعداد کابران 10 و یا کمتر (به طور معمول)

– کاربران، منابع (نظیر چاپگر ها و …) را به اشتراک گذاشته و در این راستا سرویس دهندگان خاصی وجود نداشته باشد.

– امنیت متمرکز مورد نظر نباشد.

– رشد سازمان و شبکه بر اساس آنالیز انجام شده، محدود باشد.

ساختار شبکه نظیر به نظیر

 

این نوع شبکه ساده ترین و سریعترین روش شبکه سازی به ویژه در محیط های ویندوز می باشد که ابزار خاصی لازم نداشته و دارای مزایای زیر است:

مزایای شبکه Workgroup :

– هزینه راه اندازی و نگهداری پایین تر

– سرعت بیشتر در راه اندازی

– عدم نیاز به یک کامپیوتر مجزار به عنوان سرور

 

به نظر میرسد تنها ویژگی مدل شبکه Peer to Peer نصب و راه اندازی آسان و کم هزینه باشد.

 

معایب شبکه Workgroup :

– امنیت پایین (Low Security) :

امینت پایین این نوع شبکه که پیشتر نیز به آن اشاره شد به این معنا نیست که هر کامپیوتری با وصل کردن کابل شبکه بتواند وارد چرخه شبکه شده و از منابع سایر سیستم ها استفاده کند.

در اصل هر کامپیوتر بخشی به نام LSD (Local Security Database) دارد که اطلاعات مربوط به کاربران را در خود ثبت میکند.  LSD هر رایانه نیز متعلق به خود آن رایانه است.

در این نوع شبکه ها برای اتصال به کامپیوتر دیگر باید یک Username و Password وارد کردن که این دو مورد همان نام کاربری و رمز عبور فرد در ویندوز هستند.

پس از وارد کردن این اطلاعات، کامپیوتر میزبان در LSD خود به دنبال این اطلاعات میگردد و اگر اطلاعات ارسالی در آن موجود باشد، اجازه دسترسی را صادر میکند.

 

– عدم وجود مدیریت مرکزی (No Centralize Manage)

در این نوع شبکه ها هیچ گونه مدیریت مرکزی وجود ندارد. به عنوان مثال در صورت اضافه شدن یک کاربر جدید، باید نام کاربری و رمز عبور آن را در LSD تمام کامپیوتر ها به صورت دستی وارد کرد و این مسئله بسیار وقتگیر و نا مناسب است.

 

– محدودیت تعداد کاربران: تعداد کاربران در این نوع شبکه ها محدود است و بهترین حالت آن تا 10 کاربر است.

دلیل این محدودیت را با توضیح انواع ارسال Packet در شبکه شرح میدهیم:

در شبکه ها 3 نوع ارسال Packet (داده ارسالی) داریم:

1- Uni Cast : اگر آدرس مقصد داده ارسالی یکی باشد.

2- Multi Cast : اگر آدرس مقصد داده ارسالی چندین مورد باشد.

در این نوع روش فقط کامپیوترهایی داده را دریافت میکنند که داده به سمت آنها ارسال شده باشد.

3- Broad Cast : آگر آدرس مقصد داده ارسالی یک دسته باشد.

ر این روش تمام کامپیوتر ها داده را دریافت میکنند اما فقط کامپیوترهایی از اطلاعات استفاده میکنند که آدرس آنها در داه ارسالی (Packet) قید شده باشد.

 

این مسئله را در نظر داشته باشید که در شبکه ها، در حالت عادی هیچ گاه نمیتوان از طریق نام یک کامپیوتر به آن دسترسی پیدا کرد و لازم است نام رایانه به آدرس IP تبدیل شود.

علت محدودیت در تعداد کاربران این مدل شبکه این است که چون در شبکه های Workgroup هیچ سرویسی برای تبدیل اسم به IP و برعکس وجود ندارد، بنابراین برای اتصال به یک کامپیوتر، باید Packet به صورت Broad Cast به همه رایانه ها ارسال شود تا رایانه مورد نظر شناسایی شود.

در نتیجه با افزایش تعداد کاربران سرعت این نوع شبکه به شدت افت پیدا میکند.

 

 

Domain (مبتنی بر دامنه یا Server Based یا Client – Server)

اگر در یک شبکه کامپیوتری تعدادی از سیستم هال فقط در نقش سرویس دهنده و تعدادی فقط در نقش سرویس گیرنده ظاهر شوند در اینصورت میگوییم مدل سرویس دهی آن شبکه به صورت Server based (به اختصار SB) است.

 

به موازات رشد شبکه و افزایش کاربران و منابع موجود، یک شبکه نظیر به نظیر قادر به پاسخگویی به حجم بالای تقاضا برای منابع اشتراکی نخواهد بود.

به منظور هماهنگی با افزایش تقاضا و ارائه سرویس های مورد نیزا، شبکه های می بایست از سرویس دهندگان اختصاصی استفاده کنند.

یک سرویس دهنده اختصاصی صرفاً به عنوان یک سرویس دهنده در شبکه ایفای نقش میکند. (نه به عنوان سرویس گیرنده)

شبکه های سرویس گیرنده – سرویس دهنده (Client – Server) به عنوان مدلی استاندارد برای برپاسازی شبکه مطرح شده اند.

 

همگام با رشد یک شبکه (تعدا سیستم های متصل شده، فاصله فیزیکی و ترافیک موجود) میتوان تعداد سرویس دهندگان در شبکه را افزایش داد.

با توزیع مناسب فعالیت های شبکه بین چندین سرویس دهنده، کارآیی شبکه به طرز محسوسی افزایش خواهد یافت.

ساختار شبکه Server based

 

سرویس دهی در این مدل شبکه توسط سیستم هایی صورت میگیرد که اصطلاحاً سرویس دهنده یا Server نامیده میشوند.

سیستم هایی که از این سرویس استفاده میکنند اصطلاحاً سرویس گیرنده یا Client نامیده میشوند. برای سرویس گیرنده ها اصطلاح Workstation نیز به کار میرود.

 

نکته ای که در مورد ساختار Server based بسیار مهم است این است که Serverها مدیریت کل شبکه را بر عهده دارند و Clientها فقط کارهایی را میتوانند انجام دهند که Server اجازه انجام آن کارها را داده باشند؛ این تعریف به معنی مدیریت متمرکز است.

به عنوان مثال، کاربری مانند Sabzelco که در شبکه حضور دارد، فقط اجازه دارد از کامپیوترهای خاصی استفاده کند یا مثلاً حق دارد ماهیانه فقط 350 دستور چاپ و آن هم به چاپگری خاص ارسال کند.

این آموزش بیش از ۳ سال قبل ارسال شده و اکنون در لیست به‌روزرسانی‌های سایت قرار دارد. اگر پیشنهاد یا انتقادی برای بهبود آموزش دارید، خوشحال می‌شیم به ما اطلاع بدهید.